(H)eerlijk !

Hoe het met me gaat ? Nou, eigenlijk helemaal niet zo goed...
Dit antwoord zou ik een tijdje geleden niet zo, op deze rechtstreekse manier, gegeven hebben. Dan zou ik, als vanouds, 'oh, goed hoor' hebben gezegd. Of 'het kan beter, maar joh, niks aan de hand, komt goed'...
Sinds een tijdje doe ik dat niet meer. Want als ik nu zou zeggen dat het goed gaat, zou ik liegen. En niet alleen tegen jullie, mijn lezers, maar vooral tegen mezelf. En dat is iets wat ik echt niet meer wil en dus ook niet meer doe...

En wat een gevoel van rust geeft dat ! De schone schijn ophouden kost erg veel energie. Energie die ik lang niet altijd heb, maar ook daarvoor niet wil gebruiken. De laatste tijd bekroop me steeds vaker een vervelend gevoel als ik weer eens met een brede glimlach verkondigde dat alles prima was. Want was dat wel zo ? Voelde ik me wel zo goed als ik iedereen vertelde ? In lang niet alle gevallen was dat zo... Dus loog ik. Tegen anderen, en tegen mezelf. Ik hield mezelf daarmee ook voor de gek.

Eerlijk durven toegeven dat het niet goed met je gaat is erg moeilijk. Tegenover anderen, omdat je niet wil zeuren. Omdat je graag gezien wil worden als die positief ingestelde, altijd vrolijke vrouw, die een leuk leven heeft en met wie het, op wat lichamelijke gedoetjes na, altijd goed gaat. Gelukkig klopt dat plaatje ook, in veel gevallen. Maar lang niet altijd. En dat toegeven, pffff, wat vind ik dat moeilijk.

Aan jezelf toegeven dat het niet goed gaat is nog moeilijker. Want dan heb je 'gefaald'. Dan voldoe je niet aan je eigen verwachtingen. Dan ben je niet diegene die je wil zijn. Tenminste, zo voelt het soms voor mij. Totdat je een punt bereikt dat je jezelf niet meer wijs kunt maken dát het goed gaat. Dan moet je wel eerlijk naar jezelf zijn, en durven zeggen: 'Zeg Diva, is dat wel zo ? Waarom zeg je dat het goed gaat, terwijl dat niet zo is ? Ben nou gewoon eens eerlijk ! Het gaat níet goed !'.

Jezelf toestaan dat te zeggen, is voor mij een hele grote stap. Een moeilijke stap. Maar wel één die noodzakelijk is. Gaandeweg leer ik dat ik eerlijk mag zijn, móet zijn zelfs, naar mezelf. En daarmee ook naar anderen. Dat ik niet altijd in dat mooie plaatje, dat ik zelf gecreeërd heb, hoef te passen. Dat ik ook maar een mens ben, die fouten maakt, dingen moet incasseren en verwerken, verdriet en zorgen heeft en soms even niet weet hoe ze verder moet...

Dus lieve lezers, mochten jullie het me nu vragen, dan zeg ik in alle eerlijkheid: 'Het gaat niet goed  met me. Er is van alles aan de hand, er zijn zaken waarmee ik het heel moeilijk heb, er zijn onzekerheden die me grote zorgen baren en de tranen vloeien regelmatig. Daar wil ik jullie nu verder niet mee lastig vallen, maar jullie mogen best weten dat het momenteel allemaal nogal heftig is.'

Zo... dat is eruit ! En weet je, het lucht nog op ook ! Gewoon kunnen zeggen dat het niet lekker gaat. Het zij zo. En daarbij ook al zo ver zijn dat je je niet meer zo heel druk maakt over wat 'men' daar van vindt... Het zijn allemaal nieuwe stappen die ik maak. Stappen waar ik me steeds beter bij ga voelen. En waarbij ik me steeds meer realiseer, wat er ook is: Het mag er zijn ! Punt.