Mijn 'ikken'

Soms roep ik mijn ikken bij elkaar
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir
Een als ik vraag: hé, welke ik is eigenlijk waar?
Ik, ik ,ik, ik roepen mijn ikken dan door elkaar
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van 9 jaar         (H. Jekkers)

Deze prachtige tekst plaatste mijn lief vanochtend op Facebook. En ik herkende het meteen. Niet alleen als zijnde een tekst van Harrie Jekkers, maar ik herkende vooral mezelf er zo in…

Ook ik heb een aantal ‘ikken’, net zoals iedereen die heeft. Ik heb bijvoorbeeld een ‘ik’ die heel erg aanwezig is, en hard schreeuwt, op een bijna wanhopige manier. Ik heb ook een ‘ik’ die heel stil is, en alles van een afstand bekijkt. Haar tegenhanger is een heel nieuwsgierige ‘ik’, die niet kan wachten nieuwe dingen te ontdekken, en gretig op dingen afstapt. Er is een ‘ik’ in mij die al heel oud is, en heel veel heeft meegemaakt. Een onzekere ‘ik’, heb ik ook, die treedt heel vaak op de voorgrond.

En dan is er nog een ‘ik’, die nog heel jong is, een klein, vaak bang en verdrietig meisje is dat. Ze is er, en laat zich geregeld even zien. Deze ‘ik’ is me heel erg dierbaar. Zij laat me voelen, tot in het diepst van mijn ziel. Zij laat me huilen, en mijn emoties tonen, mijn angsten uiten en, heel soms, écht dat bange kleine meisje zijn…

Nog veel meer 'ikken' heb ik, en ik ben blij met allemaal, omdat ze laten zien wie ik ben. Soms is dat erg confronterend, want ik ben nog lang niet diegene die ik wil zijn. Maar ik maak stappen, en ik groei. En mijn ‘ikken’ helpen me daarbij…