Zorgen maken

Morgen ga ik naar de huisarts. Na vier weken werken wordt mijn vermoeidheid alleen maar groter en de pijn heviger. Dat is niet goed. Natuurlijk moet ik wennen aan het nieuwe ritme, maar er zou zo langzamerhand verbetering moeten zijn, geen verslechtering. Het lijkt me daarom goed om eens met de huisarts te gaan praten.

Ik maak me zorgen. Want wat als dit, op termijn, niet beter wordt ? Wat als blijkt dat ik aan, of misschien zelfs al boven mijn maximale belasting zit ? Dan heb ik een probleem. Want om van de uitkering af te komen en voldoende inkomsten te genereren, zal ik minimaal 32 tot 36 uur moeten werken. Best iets om wakker van te liggen want het ziet er nu niet naar uit dat dat gaan lukken...

Natuurlijk moet ik positief denken en bovenstaand doemscenario niet eens in me op laten komen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het zit me aardig dwars. 'Wat als... ?' Ik was al zover dat ik dat zinnetje praktisch niet meer hoorde rondspoken in mijn hoofd, maar nu hoor ik het regelmatig, heel zachtjes maar volhardend, weer wél. 

Ik probeer maar niet te veel op de zaken vooruit te lopen en ga morgen eerst in gesprek met de arts. Wie weet zie ik weer beren op de weg en komt het gewoon allemaal goed !
*zegt 'sssstttt' tegen het hardnekkige stemmetje in haar hoofd*