Over de streep

Gisteravond zat ik, samen met oudste, huilend op de bank. We keken samen naar 'Over de streep'. Een elke keer weer indrukwekkend programma, waarin jongeren hun klasgenoten met de beginzin 'als je me echt zou kennen zou je weten dat....' vertellen hoe hun leven er uit ziet, waar ze bang voor zijn en wat ze hebben meegemaakt. En dat is vaak nogal wat. Heftige dingen waar anderen geen weet van hebben, worden vaak voor het eerst gedeeld. Het programma heeft als opzet pesten tegen te gaan, respect voor elkaar te bewerkstelligen, elkaar beter te leren kennen zonder oordelen en elkaar daardoor meer tot steun te kunnen zijn. En dat lukt op deze manier erg goed, gezien de evaluatie achteraf.

Verderop in het programma wordt de groep aan één kant van een zaal geplaatst. In het midden van de zaal loopt een dikke streep. De presentator noemt een levenservaring, gebeurtenis of situatie en diegene die dit, zelf of in de directe omgeving, meemaakt steekt over, gaat over de streep, terwijl de anderen hun respect betuigen met een handgebaar.
Dit stuk van het programma maakt bij mij altijd veel los. Het grote leed dat veel jongeren met zich meetorsen zorgt voor tranen. Zien dat het er ook zo véél zijn is schokkend. De moed die ze hebben óm over die streep te gaan... ze zijn zo dapper... Diep respect !

Maar ik denk ook na over hoe vaak mijn eigen kinderen die streep zouden oversteken. Hoeveel hebben zij meegemaakt, dat zou maken dat ook zij er over heen zouden gaan ? Ik weet van een aantal gegeven voorbeelden dat ze gelukkig gewoon zouden kunnen blijven staan. Maar je weet niet alles van je kids. Je kunt ook niet in die koppies kijken. Want al hebben ze iets misschien niet zelf meegemaakt, wellicht wel in hun vriendenkring. Of ze hebben zich over bepaalde dingen zo naar gevoeld, dat ze wél gaan oversteken.

Ik hoop van harte dat ze heel vaak kunnen blijven staan. Dat de nare situaties die worden geschetst, niet op hen, of hun vrienden, van toepassing zijn. Dat ze gelukkig zijn, zonder al te pijnlijke, moeilijke en schokkende zaken. Ik weet ook dat er zeker dingen zijn waar ze mee zitten, die lastig zijn, die voor verdriet zorgen. Als ouder doe je alles om ze voor verdriet te behoeden. Het lukt alleen niet altijd... een ouder is ook maar een mens en het leven is niet altijd makkelijk. Maar hopen en wensen dat zij niet over die streep hoeven gaan, dat doe ik zeker !! Net zoals ik dat wens voor al die jongeren die ik, met de tranen over mijn wangen stromend, dat in elk programma wel zie doen...