Het áller-, állermoeilijkste ooit...

Gisteravond moest ik iets vreselijks moeilijks doen. Iets waarvan ik altijd heb gehoopt het nooit te hoeven doen. Maar na een lange periode van twijfel en veel verdriet moest het toch gebeuren…

Gisteravond heb ik samen met mijn man een gesprek met onze kinderen gehad. Een heel moeilijk gesprek. Een gesprek waarin we ze moesten vertellen dat hun leven enorm gaat veranderen. Dat hun veilige en vertrouwde wereldje flink op z’n kop gaat.

Gisteravond hebben we de kinderen moeten vertellen dat wij niet samen verder gaan. Dat het niet langer gaat en dat we dus uit elkaar gaan. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen… Want hoe vertel je dat ? Hoe vertel je dat alles zal veranderen ? Dat hun ouders straks niet meer samen met hen in één huis wonen ? Dat er nogal wat gevolgen zijn die ook hen raken ? Dat je dit eigenlijk niet wil, zeker voor hen niet, maar geen andere uitweg ziet ?

 

Gisteravond ben ik met buikpijn en een bonzend hart aan dat moeilijke gesprek begonnen. Ik heb het woord genomen en ze uitgelegd dat we na lang proberen, zoeken, praten, ruziën en er toch niet uit kunnen komen, hebben besloten om niet samen verder te gaan. Dat er dingen veranderen in de loop der tijd. Dat mensen veranderen en zich ontwikkelen en dat het dan kan gebeuren dat je wegen niet langer parallel lopen, maar steeds verder van elkaar verwijderd raken. Dat je je uiterste best kunt doen om die verschillen in je gezamenlijke leven in te passen, maar dat die verschillen zo groot kunnen worden dat dat gewoon niet meer gaat. Dat je heel erg je best kunt doen om het weer ‘goed’ te krijgen, om die wegen weer samen te laten lopen, maar dat dat niet altijd lukt. Dat dat ons niet is gelukt en ook niet meer zal gaan lukken. Dat we dus gaan scheiden… 

Gisteravond was ik best bang voor de reactie van de kinderen. Daar had ik zo mijn redenen voor, er is nogal wat aan de hand geweest de afgelopen tijd. Maar de reactie waar ik zo bang voor was bleef uit. Ze hadden het eigenlijk al wel verwacht… Dat was ook niet gek, ze hebben helaas regelmatig wel het een en ander meegekregen van de onrust die er was, van alle moeilijkheden die we het hoofd hebben proberen te bieden en, moet ik tot mijn spijt en schaamte bekennen, van de soms pittige ruzies die er waren… 

Gisteravond bleven de kinderen erg rustig na onze mededeling. Ik denk niet dat ze het al helemaal bevatten, dat hoeft ook niet, maar het was erg prettig dat we er goed over konden praten. Hoe dat in de nabije toekomst gaat, als het allemaal concreter wordt, weet ik niet. Het komt zoals het komt. We vonden het belangrijk om het ze nu al te vertellen, al weten we zelf ook nog niet precies hoe een en ander zal gaan lopen, maar we wilden dat ze de tijd krijgen om aan het idee te wennen. Om na te denken over wat zij willen, want ook zij hebben recht van spreken en moeten keuzes maken.

Gisteravond hebben we het, door het aan de kinderen te vertellen, voor onszelf ook concreter gemaakt. Het is écht zo, wij gaan scheiden. Er komt een eind aan een relatie van 29 jaar, aan 22 jaar huwelijk, aan samen een gezin vormen. En dat is echt wel even heel erg slikken…