Sint-knutselen

Het grote plak-, knip-, rijm-, en knutselfeest is weer begonnen. Sint is in het land ! Hier in huis struikel je over potten verf, scharen, inpakpapier en knutselkarton en overal zijn half afgemaakte surprises verstopt.

Vandaag ga ik zelf aan de slag. Niet met mijn eigen surprise, dat zal wel weer een last-minute-klus gaan worden, maar met het maken van een spel. Een écht Sinterklaasspel. Zo één waarmee je de hele avond zoet bent. Want lukraak kadootjes uitpakken is niet leuk. Dan is zo'n Sinterklaasfeestje veel te snel voorbij. Dit spel is voor a.s. zaterdag, als mijn liefvriendje en ik samen met zijn familie het feest vieren.

We hebben geen nieuw spel verzonnen. Het is gebaseerd op een bestaand spel. Mijn liefvriendje heeft de regels aangepast, en ik mag het in elkaar knutselen. En dat is nog een hele klus. Zometeen ga ik snel riching winkels om de benodigde spullen te kopen en dan hup, aan de slag. Ik hoop het vandaag af te krijgen, maar gezien de omvang van het spel weet ik niet of dat wel gaat lukken... Gelukkig is het nog geen zaterdag !

Dus ik zet straks een grote pot thee, pak er lekker wat pepernootjes bij, zet voor de sfeer een cd met Sinterklaasliedjes op, ga volledig in knutsel-modus en dan moet het goedkomen !

Toch weer druk dus

Het is weer niet gelukt… Dat rustige weekendje waar mijn liefvriendje en ik zo aan toe zijn werd toch weer een druk weekend. Verwacht en onverwacht moest er weer van alles. We hebben het fijn gehad, daar niet van, maar gisteravond waren we allebei wel helemaal op…

Vrijdagavond kwam mijn liefvriendje direct uit zijn werk naar me toe om samen bij mij thuis het weekend door te brengen. We hadden dat al een tijdje geleden kortgesloten met mijn lief en ook de kinderen vonden het gezellig dat hij er zou zijn. We aten laat maar dat was niet heel erg geloof ik, want het favoriete gerecht van mijn liefvriendje én van de kids stond op het menu.

Die avond hebben we het gelukkig wel rustig aan kunnen doen. Met z’n allen op de bank genieten van een goede film, een hapje en een drankje is altijd goed. We gingen redelijk op tijd slapen, want we wisten al dat ons zaterdag een drukke dag te wachten stond.

Gelukkig konden we wel een beetje uitslapen. Na op ons gemak wakker te zijn geworden en te hebben ontbeten zijn we samen boodschappen gaan doen. Toen alles uitgepakt was en in de kast stond was het lunchtijd. Meteen daarna gingen we op kadootjesjacht. Volgende week vieren we het Sinterklaasfeest met mijn poly-schoonfamilie en onze vijf kleine tante-en-oom-zeggertjes hadden hun verlanglijstjes al ingeleverd. Mijn liefvriendje moest ook nog kadootjes kopen voor datzelfde feestje, en voor pakjesavond bij ons thuis (voor beide adressen zijn lootjes getrokken), dus zijn we in sneltreinvaart de stad door gerend. Maar we hebben alles !

Thuisgekomen ben ik snel gaan koken, want we moesten die avond ‘even’ naar België… Onze schoonzus was geopereerd en natuurlijk gingen we ‘even’ op ziekenbezoek. Goed, alleen de reistijd heen en terug bedroeg al twee uur, en tel daar dan nog uitgebreid bijkletsen en een rondje stoeien, voorlezen en naar bed brengen van de neefjes bij op… De avond was dus al bijna om toen we eindelijk thuiskwamen.

We zijn languit gegaan, wederom met een prachtige film. Het was al laat toen die was afgelopen, maar we hebben daarna nog lang zitten praten. Over de drukte die er momenteel is, zowel bij mij als bij mijn liefvriendje. Al eerder hebben we het er over gehad, want onze tijd samen (écht samen, zonder verplichtingen en drukte) komt aardig in het 

gedrang. Dat merken we allebei en vinden we beiden niet leuk.

Concrete afspraken hebben we dus gemaakt. Dingen vastgelegd, of juist geblockt in onze agenda, zodat we weer wat meer sámen zijn. Want ondanks dat we elkaar heel vaak zien, is dat het punt wat maakt dat we allebei wat onrustig werden… Goed om te bespreken dus !

De zondagochtend begon eigenlijk te vroeg voor ons. Oudste zwaaide al bijtijds haar vriendje uit, tweede moest vroeg uit bed, na laat te zijn thuisgekomen, om te gaan werken, dus wij waren ook vroeg wakker. Het was net weer stil in huis, en ik sliep bijna weer, toen mijn Whatsapp piepje ging.

Berichtje van jongste: ‘mogen we al opstaan en hoe laat gaan we weg ?’. Tja, dat hadden we kunnen weten. We hadden namelijk afgesproken om samen met hem en derde een dagje naar de Efteling te gaan. En voor een enorme fan als jongste is het dan wel heel moeilijk om wat langer te slapen en te moeten wachten tot iedereen wakker en opgestaan is…

Rond het middaguur waren we in Kaatsheuvel. Het was niet druk, en dat was super. Geen lange wachtrijen, overal zo door kunnen lopen en toch voldoende gezellige bedrijvigheid. We hebben een topdag gehad. De jongens zijn erg gezellig en hebben enorme humor, dus mijn liefvriendje en ik hebben wat afgelachen met ze. Af en toe streken we neer voor een hapje of een drankje en dan gingen we weer, hup, naar de volgende attractie. We zijn gebleven tot sluitingstijd, om acht uur en dat was ook wel heel leuk. De Efteling is nóg mooier als het donker is, zeker nu de Winter-Efteling van start is gegaan en alles prachtig en sfeervol verlicht is. Echt genieten dus !

Thuisgekomen kreeg ik tot mijn grote verrassing een kadootje van derde, dat had hij stiekem voor me gekocht in onze favoriete shop in de Efteling. Zo lief ! We hebben nog een kop koffie gedronken en toen was het voor mijn liefvriendje tijd om weer naar zijn buitenhuis te vertrekken. Hij was echt heel erg moe, dus ik vond het geen fijn idee dat hij nog zo’n eind moest rijden, maar blijven slapen was gewoon niet handig in verband met zijn werk… Ik was dan ook blij dat hij me sms-te dat hij weer veilig thuis was…

We hadden een heel fijn weekend, maar wel weer druk dus. En een blik in onze agenda vertelde ons dat dat voorlopig zo blijft. We zitten de komende weken helemaal ‘volgeboekt’. Met leuke dingen, dat wel, maar we snakken naar een weekendje niks hoeven. Gelukkig zijn daar nu afspraken over gemaakt, dus ook dat gaat goedkomen ! Nu eerst maar bijkomen van dit weekend… 

(En mijn lief ? Die heeft het wel naar zijn zin. Heel af en toe komt er een berichtje, waaruit blijkt dat hij het fijn heeft, maar het toch ook wel stil vindt. Dat kan ik me voorstellen. Als je normaal een hoop drukte om je heen hebt, is alleen in een vakantiehuisje wel heel erg stil. Maar hij was er aan toe en ik hoop dat hij er toch van geniet, van die rust…)

Even zonder mijn lief

De komende week is mijn lief er niet. Zometeen vertrekt hij, en is pas volgende week vrijdag weer terug. Het zal best stil zijn, zo zonder hem...

Mijn lief gaat er even een weekje alleen tussen uit. Even de rust opzoeken. Even alles op een rijtje zetten. Even niet gestoord en afgeleid worden door werk en gezin. Gewoon even alle tijd voor zichzelf. Een weekje niets. Zo op z'n tijd is dat gewoon nodig, en fijn.

Ik hoop dat hij een fijne week heeft en er van geniet. Dat hij voldoende 'oplaadt' om er weer fris tegenaan te kunnen. Dat hij dingen voor zichzelf op kan lossen. En helemaal tot rust komt. Maar ik zal 'm wél missen...

Heb het fijn, lief ! xxx

En plein publique...

Echt wel spannend ! Ik heb er toch wel kriebels in mijn buik van. Want nu is het ‘officieel’, zeg maar. Nu is het helemaal ‘out in the open’. En dat is best eng. Maar ook fijn. Het kan maar duidelijk zijn tenslotte…

Vandaag verscheen het blad waar mijn lief, mijn liefvriendje en ik met een verhaaltje én een foto in staan. Het gaat om een artikel waarin nog drie andere ‘poly-families’ en wijzelf vertellen hoe het is om polyamoreus te zijn, en zo te leven. Al een poos geleden hebben we gesproken met de auteur van het artikel en is er een heuse fotoshoot geweest. Dat was erg leuk, maar toen konden we ons nog niet echt een voorstelling maken van hoe het er uit zou komen te zien.

Nu weten we het dus ! Het staat er in, luid en duidelijk. Het verhaaltje klopt, de foto is leuk, maar wel heel erg groot (schrik !) en de deur staat nu dus wagenwijd open. Ik ben heel benieuwd of er reacties komen en hoe die reacties zullen zijn. Pfffff… *even heel diepe zucht slaakt*

(Ik denk dat ik ook maar een exemplaar bij die roddelende buurvrouw in de bus doe, zijn alle praatjes ook meteen de wereld uit *grijns*)

Dat rare lijf ook...

Ik ben van slag. Of liever gezegd, mijn lijf is van slag. Het doet maar rare dingen. Zo voel ik me goed, zo voel ik me eh… minder goed (het woord dat ik eigenlijk wilde gebruiken leek me nou niet zo gepast hier). Op zich allemaal niet zo erg, maar het heeft wel impact op mijn doen en laten.

Het gaat al een tijdje zo. Sinds vorige week lijkt het wel alsof ik in een lift zit. De ene dag gaat ie met gemak naar de hoogste verdieping, de volgende dag blijft ie hangen tussen de begane grond en de 1^e étage. De ene dag kan ik alles, de volgende dag lig ik uitgeteld op de bank en krijg niets voor elkaar.

Dat betekende bijvoorbeeld afgelopen weekend dat er op zaterdag niets aan de hand leek.

Ik ben nog gezellig een rondje tuincentrum gaan doen met derde, inclusief kopje koffie met taart. ’s Avonds relaxt thuis, gezellig voor de buis, alles in orde. En de volgende ochtend was het mis… Ik stond misselijk en enorm duizelig op, had overal pijn en wist al, dat die dag geen succes zou worden. Balen was dat, want ik miste zo wel het verjaardagsfeestje van leuke man… sjips… 

De hele dag heb ik als een dronkenlap rondgezwalkt en voelde me hondsberoerd. Maandagochtend leek alle leed weer geleden… Ik voelde me redelijk goed toen ik opstond. Dat was een gelukje, want ik had een dagje sauna met mijn alles-vriendin gepland. Gelukkig kon dat dus doorgaan. We hadden een superleuke dag samen, hebben veel gepraat, lekker gerelaxt en onwijs genoten. En die lieverd bracht ook nog een lief kadootje voor me mee. Wat een verwennerij !

Na het avondeten ben ik naar mijn liefvriendje gereden (zijn buitenhuis was redelijk dichtbij). En ik was nog maar net binnen, toen ik het al voelde. Het leek of alle energie uit mijn lijf verdween. Alsof iemand stiekem een ventiel een stukje had opengedraaid, zo’n gevoel van langzaam leeglopen. Bekaf was ik ineens. Desalniettemin hadden we een fijne avond samen en ik heb die nacht goed geslapen.

De volgende ochtend leek het wel weer te gaan. Toen mijn liefvriendje na een lekker ontbijtje ging werken, ben ik nog heel even blijven liggen, en toen gaan douchen en inpakken. De reis naar huis duurde, ondanks rustig verkeer, langer dan gedacht en toen ik thuis kwam, zakte ik weer helemaal in. Zo raar. Er moest nog van alles die dag en dat ging niet zonder moeite, pffff. Het werd ook niet beter en tegen de avond was ik zo ontzettend moe en afgepeigerd, dat ik mijn repetitie (weer) af moest zeggen.

En daar baal ik dan van. Het is allemaal niet zo erg, iedereen voelt zich wel eens een dagje niet lekker of is te moe om leuke dingen te doen. En er zijn ernstig zieke mensen die alleen maar slechte dagen hebben. Dan prijs ik me ook echt wel gelukkig. Maar het gebeurt de laatste tijd wel erg vaak. Ik moet nogal eens afzeggen, of een uurtje plat om de rest van de dag gewoon door te komen. Dan voel ik me echt waardeloos, en stokoud. En ja, dan zeur ik even...

Ik weet dat het erbij hoort. Ik weet ook dat het feit dat ik niet zo goed ben in het verdelen van mijn energie er alles mee te maken heeft. Dat het deelnemen aan het revalidatie-begeleidings-traject straks in januari mij waarschijnlijk een eind op weg zal gaan helpen. Maar toch baal ik en zo nu en dan zou ik het graag willen inruilen, dat rare lijf van mij…

Strikt vertrouwelijk...

Ik vind het altijd heel erg fijn als ik reacties krijg op mijn blogs. Het is fijn om te weten dat men je blog graag leest. Dat wat je meemaakt herkenbaar is. Een aantal mensen reageert rechtstreeks hier, anderen doen dat via Twitter of Facebook (die reacties plaats ik (anoniem) ook) en soms krijg ik een mailtje met vragen en/of opmerkingen.

Als reacties hier binnenkomen, kan ik ze eerst bekijken. Ze worden niet automatisch op het blog geplaatst. Dat leek me wel zo handig, er zit namelijk ook geregeld spam tussen. En in sommige gevallen is de reactie zo persoonlijk, dat ik eerst toestemming voor plaatsing wil vragen, en het niet zomaar lukraak op het blog wil zetten. Lijkt me niet meer dan logisch.

De meeste reacties zijn mededelingen. ‘Wat herkenbaar’. ‘Wat fijn dat het leuk was’. ‘Geniet ervan’. ‘Sterkte’. Lieve woorden van bemoediging, steun of ter bevestiging. 

Deze reacties beantwoord ik in de regel niet of nauwelijks op het blog. En reacties van persoonlijke aard zeker niet ! Dat vind ik niet gepast. Er is tenslotte ook nog zoiets als privacy…

In een groot aantal gevallen gaat het om reacties van mensen die ik in real life of virtueel ken. Mensen die ik via een andere weg persoonlijk kan benaderen, om te bedanken voor hun lieve woorden, om nader in te gaan op wat zij schrijven, of om vragen te beantwoorden. Maar niet iedereen reageert met naam. En ik ken ook niet iedereen natuurlijk. In die gevallen kan ik dus geen antwoord geven. En dat vind ik vervelend. Want dan lijkt het net of die opmerkingen me niet interesseren. En dat is niet zo !

Ik heb zitten denken over een manier om toch op elke reactie in te kunnen gaan, zonder dat de hele wereld  mee kan lezen. Toen ik in augustus mijn #blog-up organiseerde, heb ik een apart e-mailadres aangemaakt om de aanmeldingen overzichtelijk te kunnen verwerken. Dat e-mailadres bestaat nog steeds. Dat wil ik graag gaan gebruiken om persoonlijk te reageren op reacties op mijn blogs.

Dus als je prijs stelt op een reactie van mijn kant, of als je iets wil vragen, ga ik reageren via dat adres. Blijf je opmerkingen gewoon naar het blog sturen, via het reactieformulier. Als je graag antwoord wil, vermeld dan je e-mailadres erbij. Dat komt natuurlijk niet op het blog, maar het geeft mij wel de mogelijkheid contact met je op te nemen. 

Ik ben erg blij met mijn vele trouwe lezers, en zo mogelijk nog blijer met de vele reacties die ik krijg. 

Ik reageer heel graag terug !

Roddels

Gekletst wordt er. Ik maak me geen illusies dat er niet over mij en mijn poly-leefstijl wordt gepraat. Maar momenteel wordt er flink geroddeld. Er waart een vervelend gerucht rond. Zo één die je je weer eens laat verbazen over het feit dat mensen blijkbaar echt niets beter te doen hebben dan over anderen praten…

Mijn moeder kwam er mee. Ze was aangesproken door een oude vriendin die uit ‘betrouwbare bron’ (ja ja) wist, dat mijn lief en ik uit elkaar waren. Ik zou niet meer thuis wonen en mijn lief alleen met de kinderen hebben achtergelaten. In eerste instantie moest mijn moeder er om lachen. Maar toen haar vriendin aanhield, want ‘ze wist het heel zeker’ en mijn moeder ook nog beschuldigde van het niet willen vertellen, werd ze toch een tikkie nijdig…

We hebben wel een vermoeden. We hebben in de straat haaks op die van ons een buurvrouw die het erg interessant vindt om mijn gangen na te gaan. Ze weet precies wanneer ik er wel of niet ben, dat relateert ze aan het spotten van mijn auto op de parkeerplaats en ja, die staat er wel eens niet. Soms ook een heel weekend niet. Ze zal me ook wel eens met mijn koffer hebben zien sjouwen, of met mijn liefvriendje hebben zien lopen. En dan is het heel makkelijk om daar je eigen conclusies aan te verbinden en die te ‘delen’ met anderen. Ik haal in principe mijn neus op voor zulke roddels.

Tot onze oudste thuiskwam met het verhaal dat deze roddel ook in de kroeg rouleerde. En dan wordt het wél vervelend. Oké, we wonen in een dorp, en praatjes gaan heel snel rond. Maar als je kids er mee geconfronteerd worden, voelt het toch anders. Nog steeds haal ik mijn neus er voor op. Maar ik wil niet dat de kinderen er last van krijgen...

Roddelaars zijn lafbekken, dus ik verwacht echt niet dat ze bij mij zullen komen vragen hoe het nu precies zit. Jammer. Want dit soort praatjes, die nergens op slaan, help ik graag zo snel mogelijk de wereld weer uit !