Bijna 300 ... feestje ?

Vorige week kwam het tijdens een gesprek met mijn liefvriendje zomaar ineens ter sprake. Ik verbaasde me er weer eens over hoe vaak mijn blog gelezen wordt. Het aantal pageviews blijft stijgen en op bijna elk blog komen mooie en lieve reacties.

Ik merkte op dat ik sinds september 2010 al bijna 300 blogs heb geschreven en nog steeds inspiratie genoeg heb. Het gaat lang niet altijd over polyamorie, maar ook over gewone dagelijkse dingen. De inspiratie komt dus niet alleen door waar ik allemaal meemaak in mijn (poly-)leven, maar kan ook zomaar getriggerd worden door een uitspraak van iemand, een item in het nieuws of iets wat ik voorbij zie komen op tv of social media.

Mijn liefvriendje vindt dat ik het moet vieren, mijn 300^e blog… Hij vindt het nogal een mijlpaal (is het eigenlijk ook best wel) en mijlpalen zijn er om gevierd te worden. Nu zie ik in alles wel reden voor een feestje (mijn 20.000^e tweet op twitter heb ik ook ‘gevierd’ *grijns*), maar hij bedoelde dus een écht feestje. Met gasten en zo. En een borrel. In real life. Een #blog-up dus …

Daar moest ik toch wel even over nadenken. Een #blog-up… Wie zou dáár nu interesse in hebben ? En hoe doe je dat dan ? En is dat niet erg arrogant, een feestje geven ter ere van je eigen zoveelste blog ? Mijn liefvriendje zag dat niet zo. ‘Je hebt iets te vieren, gewoon doen dus ! Waarom niet ?’ Hmm… Na nog een poosje nadenken had ik ook zoiets van ‘waarom niet ?’. Dus bij deze:

Lieve lezers van mijn blogsite. 
Binnenkort hoop ik mijn 300^e blog te publiceren. Omdat ik dat wel een feestje waard vind, lijkt het mij leuk om dat samen met jullie te vieren, om jullie te ontmoeten en samen het glas te heffen op het leven en de liefde. Op zondag 12 augustus zal ik naar verwachting bij blog nr. 300 zijn aanbeland, dus dat lijkt me dan een mooie dag voor een #blog-up.
Lijkt het je leuk om hierbij aanwezig te zijn ? Laat het me even weten. Binnenkort volgen meer details.

Pffff… het staat er. Dus het gaat gebeuren. Als jullie het tenminste ook leuk vinden.
Ik hoor het graag !

Rare dagen

Het zijn rare dagen... Enerzijds is daar het afscheid van mijn schoonvader, anderzijds gaat het leven gewoon door. Verdriet en plezier liggen deze dagen erg dicht naast elkaar…

Het overlijden van mijn schoonvader kwam niet onverwacht. We leefden al een paar weken met de telefoon in de hand en maakten afspraken onder voorbehoud. Toen het zover was, was er natuurlijk verdriet, maar ook berusting. Het was goed zo. Dat maakte dat niet ineens onze hele wereld stopte met draaien. Een aantal dingen hebben we gecanceld, en andere lieten we gewoon doorgaan. Mijn schoonvader kennende, zou hij ook niet anders gewild hebben.

Mijn lief had een date, afgelopen donderdagavond. Die is gewoon doorgegaan en hij heeft een leuke avond gehad. Het verjaardagsfeestje van onze oudste op vrijdag, voor al haar vrienden, hebben we ook gewoon door laten gaan en ze heeft een superleuke verjaardag gehad. Ons neefje moest optreden. Natuurlijk ga je daar als trotse peetoom en –tante heen ! Hij was blij dat we er waren en wij vonden het super om hem te zien spelen. Mijn liefvriendje was het hele weekend bij me. Voor het feestje van oudste natuurlijk, en vanwege het optreden met het familiebandje. Een optreden dat we begrijpelijkerwijs niet konden afzeggen. Alles is gewoon doorgegaan. We hebben genoten waar we konden, en vooral voor mijn lief, voor wie het nu allemaal erg moeilijk is en die het enorm druk had met geregel rondom het afscheid van zijn vader, waren het welkome afleidingen. En waarom ook niet ? Nogmaals, pa zou niet anders gewild hebben…

Morgen moeten we definitief afscheid van hem nemen. Dat doen we tijdens een korte plechtigheid in het crematorium. Zonder poespas, want daar hield pa niet van. En morgenavond sta ik weer gewoon te zingen, want zaterdag heb ik een optreden, dus die repetitie kan ik niet overslaan. Het leven gaat dus gewoon door, maar het zijn echt wel rare dagen zo…

Twintig

25 juni 1992… Op deze zonovergoten dag werd ons eerste kindje geboren.  Een prachtige dochter, en vanaf die datum waren we een écht gezin. Ze was een rustige baby, werd een vrolijke en altijd kletsende peuter en groeide op tot een gezellige, van alles ondernemende meid met massa’s vrienden.

Er is geen feest waar oudste niet is geweest… Een soort van levensmotto lijkt het voor haar. Ze staat vol in het leven, heeft het altijd gezellig met vrienden en maakt mee wat ze maar mee kan maken. Maar dat gaat niet altijd even gemakkelijk. Door haar ziekte lukt niet alles wat ze wil. En als ze er toch gewoon vol voor gaat, moet ze daar later voor boeten. Soms maakt dat haar (en ons) verdrietig, ook omdat het invloed heeft op het dagelijks functioneren. Maar oudste zou oudste niet zijn als ze zich erdoor uit het veld liet slaan. 

Ze blijft genieten !

Nu staat ze op een soort kruispunt in haar jonge leventje. Wat wil ik, wat kan ik en hoe ga ik dat aanpakken… daar is ze momenteel mee bezig. Ze doet dat graag helemaal zelf, zonder onze bemoeienis. Zo zit ze in elkaar, en dat siert haar. Onze oudste, die steeds meer volwassen wordt. Die het leuk heeft met zoveel mensen om zich heen. Die het soms moeilijk heeft, en haar beperkingen het liefst zou negeren. Die heel sociaal is en altijd tijd maakt voor een vriend die haar nodig heeft.

Twintig jaar… geen kind meer. 

Steeds minder meisje, steeds meer vrouw. In plaats van aan de hand mee naar de speeltuin, gaat ze nu zelf op pad, reist met groot gemak overal heen en haalt uit het leven wat er in zit. Maar gelukkig kruipt ze met hetzelfde gemak nog gewoon bij ons op schoot voor een knuffel… onze oudste…

Dag pa...

Gisteravond laat is onze (schoon)vader en opa rustig in zijn slaap overleden. We hopen dat hij de rust heeft gevonden waar hij al een tijdje zo naar verlangde.

Pa was een eigenzinnige man. Enorm intelligent, sociaal soms wat minder handig, maar met veel belangstelling en warmte voor iedereen om hem heen. Hij was geen stoei- en spelletjes-opa, maar wel apetrots op zijn vier kleinkinderen, onze koters. Hij volgde hun wel en wee met veel liefde en belangstelling.  Het leukste kado wat je hem kon geven waren nieuwe foto’s van de kinderen, dus we wisten eigenlijk altijd wel een kadootje voor zijn verjaardag te verzinnen...

Met pa was het leuk discussiëren. Toen ik voor het eerst bij mijn lief thuis over de vloer kwam, was dat al zo. Vele gesprekken zijn er in de loop der jaren gevoerd, over de meest uiteenlopende onderwerpen, want pa kon echt overal over mee praten. En als hij het niet met je eens was, vertelde hij je dat ook, heel direct en onverbloemd. Ik vond dat altijd prachtig, en ging dus ook graag de discussie met hem aan.

Feestneus, dat is een woord dat erg bij pa paste. Carnaval was hét feest voor hem. Als echte Oeteldonker dweilde hij drie dagen door zijn stad, zong en danste met iedereen die maar wilde en had dan de tijd van zijn leven. We hebben jarenlang met de familie carnaval gevierd en bleven dan ook slapen. Terwijl wij nog aan het hossen waren, ging pa vast naar huis, om de frietpan aan te zetten. Kilo’s bitterballen en liters brandewijn gingen er in die dagen doorheen…

Pa heeft altijd hard gewerkt, en toen het zo’n 20 jaar geleden tijd werd om het rustig aan te gaan doen, en leuke dingen te gaan ondernemen waar eerder niet zo veel tijd voor was, moest hij helaas onverwacht afscheid nemen van zijn vrouw. Dat was een enorme klap voor hem. Van een aktieve ondernemende man zagen wij hem heel langzaamaan veranderen in een stil en passief persoon. Hij miste ma vreselijk en had gewoon niet meer zo’n zin in de dingen die hij voorheen zo graag deed. 

Op een gegeven moment ging het zelfstandig wonen niet meer zo goed. Hij verhuisde naar een verzorgingshuis bij ons in de buurt en had het daar op zich aardig naar de zin. De laatste jaren ging het niet goed met hem. Hij werd erg ziek, knapte gelukkig weer aardig op, maar de pit die er altijd in hem zat, leek verloren te zijn gegaan en hij leidde een stil en best wel eenzaam leven. Trouwe vrienden en familie bleven hem gelukkig regelmatig opzoeken, maar zelf ging hij er niet meer op uit.

Er kwamen steeds meer gezondheidsproblemen en eigenlijk vond pa het wel genoeg zo. Zijn laatste weken waren zwaar. Het ging elke dag slechter, maar de sterke man die hij altijd is geweest, kwam steeds weer boven en de rust die hij wilde leek maar niet te willen komen. Tot gisteravond. Toen is hij rustig ingeslapen, zoals hij zelf graag wilde en zoals wij hem dat zo gunden.

Afscheid nemen is zwaar. Afscheid nemen van een super lieve vader en schoonvader, en een trotse en altijd belangstellende opa helemaal. Dag pa… we zullen je erg missen…

Uit pa’s favoriete carnavalslied en tekst op de rouwkaart: 

'Geef mij de liefde en de gein, pak jij de poen en het chagrijn… Arm of rijk, dat is gelijk, we houden het toch niet droog, want we gaan allemaal weer met de neus omhoog’

To know or not to know ?

Is het beter niet te weten, dan juist wel ? Hmmm, het lijkt wel een vraag uit een cryptogram en het klinkt erg vaag, maar voor mij is het iets wat regelmatig speelt.

Wat ik bedoel is dat ik graag weet wat er speelt, in welke situatie dan ook. Als ik weet wat er is, hoe dingen lopen en in elkaar steken, kan ik daar wat mee. Ook als het lastig voor me is. Dan blijft het gewoon lastig, maar is het allemaal veel makkelijker en op een meer rationele manier aan te pakken. Als ik niet weet wat er is, niet weet hoe iets in elkaar steekt of loopt, ga ik heel snel aannames doen. En aannames hebben de vervelende gewoonte, je eigen waarheid te zijn. En je eigen waarheid is in veel gevallen niet de werkelijkheid.           'n Vervelende gewoonte eigenlijk... ik weet het... *zucht*

Maar het klinkt nog steeds vaag geloof ik... Eens kijken of ik het beter kan uitleggen...
Ik heb lang geleden al ontdekt dat ik hoogsensitief ben. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, het is echter wel een kunst om alles wat je oppikt van anderen, niet van jou te maken. Daar heb ik nog wel eens moeite mee. Een tijd lang heb ik me daar voor afgesloten, maar dat voelde ook niet fijn. Tegenwoordig laat ik het gebeuren, pik ik op wat in mijn 'gevoelsveld', zoals ik het maar even noem, komt en doe daar wel of niet iets mee. Dat kan op vele manieren, bijvoorbeeld door hulp aan te bieden, te laten merken dat je meeleeft, maar soms ook door helemaal niets te zeggen, omdat je voelt dat dat op dat moment niet fijn is voor de ander. Het lukt me ook steeds beter om het niet als bagage mee te sjouwen, maar het bij de ander te laten. Natuurlijk ben ik er dan wel mee bezig, maar het is dan geen ballast, het heeft geen zwaarte voor mezelf. Tenminste, niet altijd, want dat blijft best moeilijk.

Door die hoogsensitiviteit merk ik het ook als mensen, en degenen van wie ik houd al helemaal, iets niet willen of kunnen vertellen. Ik heb het heel snel in de gaten als er iets is waar ze mee worstelen of iets wat ik misschien niet mag weten, of beter niet kan weten. Of als me iets wordt verteld wat niet klopt. Ik voel het gewoon. En dan wordt het erg moeilijk voor me. Ik weet dan dat er iets is, maar kan er niet precies de vinger op leggen. En dan komen de aannames te voorschijn. Want stel dat dit... of wat als dat... Op die manier creeër in mijn eigen waarheid, die achteraf echt niet altijd  klopt met de werkelijkheid. Natuurlijk hoeven de mensen om me heen mij niet alles te vertellen. Maar als het dingen zijn die met mij te maken hebben, of mij (zouden kunnen) raken, voel ik het gewoon. En als me pas veel later dingen worden verteld, of dingen toch anders blijken te zijn dan eerder verteld is, en ik dus 'gelijk' had, het goed heb aangevoeld,  kan me dat erg verdrietig maken.

Maar, en dat is de andere kant, als me wel dingen worden verteld, of ter ore komen, zijn het ook wel eens dingen die, ondanks dat ik ze dan dus weet, ook moeilijk voor me zijn. Ik vraag me dan wel eens af of ik het misschien beter toch niet had kunnen weten. Maar ja, dan doe ik weer aannames... Het is dus eigenlijk een vicieuze cirkel. Het niet weten is heel lastig, maar het wél weten soms ook. Pffff...

Het blijft een vaag verhaal he... Meestal kan ik mijn gevoelens redelijk omschrijven, maar in dit geval geloof ik niet dat het heel duidelijk is. Maar wel lekker om voor mezelf even opgeschreven te hebben, dat dan weer wel. Tja, ik ben nu eenmaal een rare... :-)

Hollands weer

Het wil maar niet zomeren... Vanochtend was de lucht zo grijs en grauw, en het was nog zo donker, dat het leek alsof het oktober was in plaats van juni. Berichten op Twitter en Facebook vertelden over noodweer in sommige delen van het land. Regen, onweer, zelfs hagelbuien heb ik voorbij zien komen. Jakkes !

Nu is dit soort typisch Hollands, herfstig weer niets bijzonders meer, maar je mag in juni toch wel iets anders verwachten. Een lekker zonnetje, aangename temperaturen en ach, het mag best een keer regenen, want de tuin moet ook kunnen gedijen, maar dan wel graag 's nachts. Maar goed, je hebt nu eenmaal geen enkele invloed op het weer en zoals het ons Hollanders betaamt, moeten we ook wel ergens over kunnen blijven zeuren...

Vanochtend baalde ik extra van het slechte weer. Jongste gaat vandaag namelijk op schoolkamp. Met de fiets. En het adres waar ze een paar dagen gaan verblijven is best een eindje weg. Met een extra regenponcho in zijn tas en een plastic zak om zijn rugzak is hij, natuurlijk midden in een flinke bui, naar school vertrokken, en kwam daar dus al aardig nat geregend aan. Ik reed met de auto achter hem aan om zijn bagage weg te brengen.

Alle ouders en alle kinderen op school zouden de schoolkampgangers uitzwaaien, maar het programma werd een beetje gewijzigd. Het regende echt veel te hard om zo'n grote groep kinderen (én begeleiders) te laten vertrekken. Dus werd in de aula het kamplied gezongen, we konden even afscheid nemen van onze kids en dat was het dan. Wij ouders mochten naar huis, de kids gingen terug naar hun klas om te wachten tot het weer zou opklaren. Op Facebook zag ik later dat ze, toen het eindelijk droog werd, allemaal veilig vertrokken zijn. Het zal stil zijn in huis, maar gelukkig mogen we jongste woensdagmiddag weer ophalen...

Door het slechte weer kon vandaag ook een leuke #tweetup geen doorgang vinden. Vanwege een blikseminslag lag alle treinverkeer rond Utrecht bijna volledig stil, en natuurlijk hadden we juist dáár afgesproken. We hebben het nog even aangekeken, maar op een gegeven moment toch maar besloten om het uit te stellen. We moesten alle drie uit een andere richting komen, de treinen reden niet of nauwelijks en daardoor stroomden ook de snelwegen al snel vol met files. Geen goed plan dus om uren te gaan reizen, snel een kop koffie te drinken en zo'n zelfde lange omslachtige reis weer terug te moeten maken. Jammer, maar wat in het vat zit verzuurt gelukkig niet.

Het weer... altijd goed voor gemopper. Het is nooit goed, dan weer te warm, dan weer te koud. Te nat, te droog, te veel wind, te weinig wind. En maar zeuren dat de weermannen   en -vrouwen er altijd naast zitten. Hollandser kan bijna niet. Meestal kan ik er hartelijk om lachen. Alleen vanochtend even niet...

Want we gaan dansen, dansen, dansen...

Ik schreef een paar dagen geleden over ontlading... Ontlading in de vorm van tranen die niet meer willen stoppen. De bijna niet te stoppen huilbui die ik had heeft veel losgemaakt. Er zit nog veel meer wat er (ooit) uit moet, dat voel ik wel. En het leven is dynamisch, dus er komen ook weer dingen bij. Zeker als je, net als ik al mijn hele leven doe, dingen niet verwerkt, maar wegstopt. In mijn hoofd zitten allemaal kleine deurtjes, Als iets heel erg moeilijk is, of als er iets ingrijpends gebeurt, ga ik in de overlevingsstand. Op zo'n moment kan ik alles aan en doe wat er gedaan moet worden. Zodra de rust is wedergekeerd, en alles weer loopt, open ik zo'n deurtje, stop dat wat er speelde daar achter weg, doe het deurtje op slot en gooi de sleutel weg. Opgeruimd staat netjes. Niet slim, ik weet het... 

De enorme ontlading van afgelopen week betekent dat de moeilijke dingen achter de deurtjes te lang opgesloten hebben gezeten en er uit willen. Door wat er in het heden speelt, worden één of meer weggestopte zaken getriggerd naar buiten te komen. Ze blijven tegen die dichte deurtjes aanduwen, net zo lang tot er een klein kiertje ontstaat. En dan nemen ze hun kans... Met een enorme krachtsinspanning maken ze een soort stormram van zichzelf en stoten de deur met geweld open. BAM ! Het resultaat is dan een vreselijke huilbui, een diep gevoel van radeloosheid en een diep verdriet dat nooit meer over lijkt te gaan.

Ontlading dus. 

Maar ontladen kan natuurlijk ook op andere manieren. Gisteren heb ik weer een stukje losgelaten, nou ja, niet ik, maar de dingen in mijn hoofd hebben dat gedaan. Na afloop van ons optreden, wat erg leuk was en heel goed was gegaan, was het feest waar we speelden nog niet afgelopen. Toen op een gegeven moment de DJ lekkere dansbare muziek ging draaien, ben ik samen met mijn lief en een aantal bandmaatjes de dansvloer opgegaan. Normaal gesproken ben ik niet zo'n danser, ik vind het wel leuk, maar na een poosje ben ik er wel klaar mee. Dat was nu niet het geval. Mijn lief hield het al snel voor gezien, maar ik wist niet meer van ophouden...

Ik heb me dus helemaal laten gaan... Uitbundiger dansen dan wat ik gisteravond deed kán gewoon niet. De pijn in mijn voeten die ik in de loop van de avond al voelde opkomen, bestond niet meer. De pijn in de rest van mijn lijf al helemaal niet. En of het nu kwam doordat ik een paar biertjes had gedronken, waardoor je toch wat losser wordt, weet ik niet, maar het voelde zo heerlijk om zonder na te denken volledig uit mijn dak te gaan. Het was echt weer een ontlading. Dat voelde ik heel duidelijk. Naarmate ik langer danste, voelde ik mijn hoofd lichter worden. De fysieke inspanning, het niet nadenken, maar gewoon doen, kwam echt wel door het opengaan van weer een paar deurtjes, of andersom, het zórgde voor het opengaan van die deurtjes. Welke van de twee het nu precies was weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik me super voelde op dat moment. Me volledig laten gaan en alles even loslaten was precies wat ik nodig had. Wow !

*De titel van dit blog komt uit het nummer 'Dansen op de vulkaan' van De Dijk*

Ontlading

Zo heel af en toe wordt het je te veel
Heb je het gevoel alleen maar te kunnen huilen
Tranen die zo lang opgekropt zijn
komen dan naar buiten, en blijven maar komen

Diepe snikken die je niet kunt stoppen
Gezwollen ogen, neus dicht, pijn in je keel
Je hele lijf huilt, jankt en schreeuwt
Nooit gedacht dat je zoveel tranen had

De trigger die zorgt voor die ontlading
is vaak iets kleins, niets bijzonders
Maar het gevoel dat het je geeft
knaagt aan dat wat heel diep in je zit

Dan komt het los, met grote golven
Overweldigend verdriet
En lang niet altijd na die ontlading
ben je het kwijt, is het genoeg

Verder met de dingen van alledag
met diep in je nog steeds die pijn
Nog lang niet alles is er uit
maar toch voor een deel al opgelucht

Als zo'n ontlading je overkomt
weet je weer dat opkroppen niet goed is
Gooi eruit wat je dwars zit en pijn doet
Laat je gaan, want dat mag best !

Superkids !

Gisteren was het zover, onze wederzijdse kinderen gingen elkaar voor het eerst ontmoeten ! We waren best een beetje gespannen, maar die spanning bleek achteraf helemaal niet nodig: Het is een groot succes geworden !!

We hadden afgesproken in een vakantiepark, om daar te gaan bowlen en eten. Het leek ons goed iets aktiefs te gaan doen, zodat iedereen lekker bezig kon zijn en elkaar niet vanaf een stoel ongemakkelijk aan zou gaan zitten kijken… Mijn liefvriendje en zijn kids waren er al op tijd, maar omdat wij moesten omrijden kwamen we wat later aan.

Dat betekende dat er snel snel handen werden geschud, namen werden genoemd en toen was het al tijd om te gaan bowlen. Ik had tevoren al een teamindeling gemaakt, waarbij ik er voor had gezorgd dat elk team bestond uit leden van beide gezinnen. Goed voor de interaktie, zo moesten ze direkt al samenwerken en konden elkaar spelenderwijs al een beetje leren kennen.

Het bowlen was al erg gezellig. Er werden al snel grapjes over en weer gemaakt, ze daagden elkaar uit een nog betere worp te doen, kortom, dat liep al helemaal soepel. Na een gezellig en best wel fanatiek uurtje, was het tijd om te gaan eten. Om ook dat niet al te opgeprikt te laten verlopen, had ik gereserveerd voor een etentje in buffetvorm. Iedereen liep rond om een bordje lekkers te halen, en al snel was het een enorm gekakel aan tafel. Grapjes en kwinkslagen vlogen over en weer, plagerijtjes waren niet van de lucht en iedereen had plezier. Zo leuk om te zien dat ze goed met elkaar konden opschieten ! Ik zat in het midden, tussen mijn mannen in, hoorde en zag al dat plezier en voelde me zo ontzettend rijk !

Het was dus een heel geslaagde avond !  Alle kids deden zo ontzettend hun best en stelden zich echt open voor elkaar, dat was zo mooi om te zien. Er werden al plannetjes gesmeed  voor de vakantie, ideeën voor aktiviteiten werden aangedragen en natuurlijk werd er al nagedacht over wat voor kattekwaad ze konden gaan uithalen.  Ik ga het zwaar krijgen die week ben ik bang… *grijns*… 

Later op de avond heb ik het er met zowel mijn lief als mijn liefvriendje over gehad, en unaniem kwamen we tot de conclusie dat het een groot succes was. We zijn alledrie ontzettend trots op onze kids, die zo goed om gaan met een toch wel aparte situatie. Een situatie die niet alledaags en zeker niet standaard is en waar ze ook niet om gevraagd hebben. Als je dan ziet hoe flexibel ze zich opstellen, hoe zeer ze hun best doen, waardoor het allemaal als vanzelf lijkt te gaan, is wel duidelijk dat wij echte superkids hebben, waar we met recht zo enorm trots op zijn !

Wij zijn helemaal blij en kijken, samen met de kids, vol vertrouwen uit naar onze gezamenlijke vakantie !

Best een beetje spannend...

Nog een paar uurtjes… en dan gaan mijn liefvriendje’s kids en de onze met elkaar kennismaken… Ik begin het nu toch wel een beetje spannend te vinden… 

Nauwelijks bijgekomen van een druk en gezellig weekend staat ons drieën een nieuwe uitdaging te wachten. Omdat we in augustus met z’n allen (wij drieën met alle kids en hun ‘aanhang’) op vakantie gaan, leek het ons goed om alvast een meeting te organiseren, zodat iedereen elkaar tenminste een keertje heeft ontmoet, vóór dat de vakantie van start gaat. En straks is het zover… We hebben er zin in, maar zijn ook wel een beetje gespannen. Hoe zal het gaan ? Gaat het een beetje klikken ? Hoe gaan ze om met dit toch wel aparte ‘evenement’ ? Dat soort vragen spelen nu wel door mijn hoofd. Maar goed, we gaan het straks beleven. Je kunt zulke dingen toch niet sturen, dus we zien wel hoe het loopt. Maar spannend is het wel…

Tot nu toe was het weekend sowieso al heel gezellig… Afgelopen vrijdagavond mocht ik weer optreden met mijn band. Altijd leuk ! Mijn liefvriendje ging gezellig mee kijken, mijn lief was vanzelfsprekend aanwezig, omdat hij deze avond ons geluid zou verzorgen (en gezien de moeilijke akoestiek van de ruimte waar we speelden heeft hij werkelijk een topprestatie neergezet !), dus ik had mijn mannen lekker allebei om me heen, een heerlijk gevoel.  Het optreden was zeer geslaagd, de complimenten waren niet van de lucht en spelen voor een dansende en uitgelaten menigte geeft ons altijd een enorme kick. 

Na het optreden hebben we nog even lekker gekletst met deze en gene en toen zijn mijn liefvriendje en ik, zoals was afgesproken en zoals handig was in verband met de logisitiek voor de rest van het weekend, naar zijn huis gegaan. Wel met een enorme omweg vanwege een wegafsluiting, waardoor we uiteindelijk wel heel laat ons bed in doken.

Zaterdagochtend waren we allebei extreem vroeg wakker. Toen we doorhadden hoe vroeg het eigenlijk nog was (ik vergiste me ook nog eens twee uur door verkeerd op de wekker te kijken) hebben we ons natuurlijk nog eens lekker omgedraaid om er nog een paar uurtjes slaap aan vast te plakken. En tja, toen werden we natuurlijk weer veel te laat wakker, waardoor we moesten haasten om op tijd bij mijn liefvriendje’s broer te zijn voor een repetitie met het familiebandje.

Het optreden met ons bandje begint in zicht te komen, over twee weken is het zover, dus het was goed om alles nog eens grondig door te nemen. En, het mag gezegd worden, we waren met z’n allen best tevreden over onszelf ! Na een stoeipartij met de kleine neefjes, zijn we weer in de auto gestapt voor de volgende afspraak: een gezellig etentje met een bevriend stel.

Ook nu hadden we weer een heel leuke avond. We hebben heerlijk gegeten, weliswaar in oranjestemming vanwege het EK voetbal, waardoor het soms een tikje rumoerig was, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook al heb je zelf niets met voetbal, je gaat toch automatisch een beetje mee in die sfeer… Overal waar je maar keek zag je in het oranje uitgedoste mensen, en op het plein waaraan het restaurant lag, stond een enorm scherm opgesteld, waarnaar vanuit zo’n beetje alle kroegen gekeken werd.  Na het eten zijn we de enige kroeg op het plein waar niet alles in het teken van het voetballen stond met een bezoekje gaan vereren, zodat we nog gezellig konden naborrelen. Een hele leuke avond dus, en natuurlijk werd het weer erg laat…

Dat betekende vanochtend ook weer niet al te vroeg wakker worden. Mijn liefvriendje was eigenlijk van plan om nog wat te werken, maar dat is er dus niet van gekomen. Het was ook veel gezelliger om nog even in bed te blijven, na te praten en te genieten van een lekker ontbijtje. Vanwege de meeting van de kids straks, ben ik aan het begin van de middag met de trein naar huis gegaan. Mijn liefvriendje moest nog optreden met de carnavalsband en het leek ons niet meer dan normaal, en makkelijker en logischer voor de kids, om ieder met ons eigen gezin naar de meeting te gaan...

Spannend… dat is het echt wel dus… Ik hoop met heel mijn hart in mijn volgend blog te kunnen schrijven dat het erg leuk was, dat het allemaal goed is verlopen en dat iedereen een leuke avond heeft gehad.

Wordt vervolgd…

Schijn bedriegt...

Vanochtend plaatste ik dit plaatje op Facebook en Twitter. Ik heb de gewoonte, en velen met mij, om altijd maar 'goed' te zeggen als iemand vraagt hoe het met me gaat, ook als dat helemaal niet het geval is...

Ook deze ochtend weer. Ik voelde me echt niet happy en was de dag met een overvol hoofd begonnen. Tijdens het dagelijkse goedemorgen-rondje op Twitter liet ik dat echter niet merken, de vrolijke 'goedemorgens' en 'fijne dag'-wensen vlogen vanaf mijn kant weer door de timeline, ik was net zo vrolijk als anders, zoals iedereen van me gewend is.

Toen ik dit plaatje zag, bedacht ik me dat dit een typisch geval van 'de schijn ophouden' is. Van buiten lijkt alles is orde, van binnen stormt het. Van buiten een lach, van binnen een traan. Van buiten is het leven een feestje, maar van binnen zijn de slingers aan flarden. En maar volhouden dat het goed gaat, dat alles oké is...

Natuurlijk hoef je niet altijd te zeggen dat het je wat minder goed gaat. Iedereen heeft tenslotte wel eens een pestdag, een dag waarop niets lukt en je niet lekker in je vel zit. Dat gaat ook vanzelf weer over. Maar waarom zou je het niet zeggen ? Zijn we zo bang om een zeurpiet gevonden te worden ?

Als je zorgen hebt, of verdriet, om wat dan ook, ben je nog minder geneigd om te zeggen dat het niet goed gaat. 'Nee hoor, het gaat goed' zeg je dan met een brede glimlach, terwijl je van binnen huilt. En zoals het plaatje zegt, soms verlang je dan gewoon naar iemand die daar doorheen prikt, die aanvoelt dat het allemaal niet lukt, die je een stevige knuffel geeft en zegt dat je je naar mág voelen, zodat je de schijn niet op hoeft houden, maar je verdriet gewoon even mag laten zien, of misschien wel mag uithuilen, om daarna met een wat lichter hoofd en hart weer verder te kunnen...

Altijd te weinig tijd

Eigenlijk was het weekend niet echt veel korter dan anders (hoewel we natuurlijk erg verwend zijn met weekenden van vier dagen zo nu en dan…), maar voor ons allebei voelde het wel als veel te kort…

We gingen vrijdagavond rond etenstijd van start. Mijn liefvriendje moest gewoon werken die dag, dus ik ben pas aan het einde van de middag, met een tas vol boodschappen, zijn richting opgegaan. Gelukkig trof hij deze keer geen files onderweg en was dus aardig op tijd. We zijn snel de stad ingegaan voor wat noodzakelijke (en ook totaal niet noodzakelijke, maar wel heel leuke) aankopen.
Bij thuiskomst moest er nog gekookt worden, en we aten dus pas tegen negen uur … De rest van de avond hebben we lekker lui onderuit doorgebracht. Soms is dat zó lekker !

Zaterdag daarentegen was een drukke dag. We werden om één uur in de kerk verwacht voor de eerste communie van ons oudste neefje. Voor die tijd zijn we nog even mijn liefvriendje’s kids gaan ophalen, en zowaar, we waren allemaal op tijd ! Na een ietwat lange en rumoerige, maar omdat we met bijna de hele familie bij elkaar zaten, ook erg gezellige viering, was het feest. Gelukkig was het prachtig weer, dus konden we lekker buiten zitten. Het feestvarken was erg blij met zijn kadootjes en we hebben een erg gezellige middag gehad. Voor de kinderen was een springkussen geregeld, en toen we allemaal een beetje trek kregen, maakte een heuse frietwagen zijn opwachting. Erg leuk én lekker !

We konden niet tot het einde van het feestje blijven, want die avond werden we verwacht op de dansschool van mijn liefvriendje’s dochter, die samen met haar vriend moest afdansen. Dus gewapend met een bos bloemen maakten we samen met de jongste zoon een lange rit om daar bij te zijn. Wat een leuke avond ! Behalve kijken naar en genieten van het dansen (en wat deden ze het goed !) hebben we zelf ook nog enkele malen een dansje gewaagd. Wat hebben we gelachen ! Allebei enorm eigenwijs, niet willen toegeven dat dat tussenpasje er wél bij hoorde, links en rechts door elkaar halen, een linkse draai rechtsom nemen en diverse keren bijna de slappe lach krijgen. Wij maakten een dansje… Later heb ik, na enig aandringen van de vriend van liefvriendje’s dochter,  nog even ernstig fanatiek meegedaan met een solodans die ik helemaal niet kende (maar wel mooi heel erg snel onder de knie had *tatatataaaaa*). Pffff, wárm dat ik het had…maar ik had wel ontzettend veel lol !
Eenmaal thuis hadden we het wel gehad, we waren zo moe... Dicht tegen elkaar aan hebben we na liggen genieten van de heerlijke dag en zijn zo, natuurlijk weer veel te laat, ingeslapen. 

Gisteren hebben we een enorm gat in de dag geslapen. Ik was al heel vroeg in de ochtend een paar keer wakker geweest, maar elke keer weer lekker in slaap gevallen. Toen we uiteindelijk écht wakker werden, was het al bijna middag. Oeps… daar gingen onze plannen ! Nou ja, dan maar gewoon lekker thuis blijven en wat aanrommelen. Eigenlijk vonden we dat nu veel fijner dan weer er op uit te gaan. We zijn best vaak samen, maar daar zijn dan bijna altijd anderen bij. Écht samen, met z’n tweeën, dat komt eigenlijk steeds minder voor. Dus deze dag zonder verplichtingen en anderen om ons heen was wel heel erg fijn. We hebben het gewoon druk, met dagelijkse dingen, werk, verplichtingen, familie, vrienden, allerlei activiteiten. Natuurlijk is dat allemaal leuk, en we kiezen er ook zelf voor, maar toch hebben we er ‘s avonds nog een gesprek over gehad, over die tijd voor ons samen die steeds minder wordt. Tijd die we wel heel erg belangrijk vinden, tijd die we soms uit gestolen uurtjes halen, tijd die we niet willen missen. Food for thought, dát in ieder geval…

Mijn liefvriendje voelde zich niet lekker en is aan het einde van de middag in een diepe slaap gevallen. Na even bij hem te hebben gelegen, ben ik me maar nuttig gaan maken. De gebruikelijke puinhoop moest weer worden opgeruimd, er was dus nog wel het een en ander te doen. Toen ik hem na ruim een uur ging wakker maken, was het huis al aan kant, en werd het tijd om te eten. Gelukkig voelde hij zich weer beter ! Na het eten hebben we nog even tijd voor elkaar genomen, nog even fijn gepraat samen, daarna de boel ingepakt, en zijn in onze eigen auto’s weer (buiten-)huiswaarts gekeerd. Tijdens de rit waren we wel telefonisch in gesprek met elkaar, want zoals al gezegd, we hadden allebei het gevoel dat het weekend veel te kort was, dat we het nog lang niet hadden afgesloten… Een gevoel met twee kanten, enerzijds jammer dat het weekend al voorbij is, anderzijds een fijn gevoel dat we blijkbaar zo graag bij elkaar zijn dat de tijd die we samen hebben gewoon te kort is…

Komend weekend zien we elkaar weer gelukkig, zelfs al eerder ook ! Er wordt komende week weer druk gerepeteerd met het familiebandje, het optreden komt in zicht en we hebben nog heel wat te doen ! Én, heel spannend, volgende zondag gaan onze wederzijdse kinderen elkaar ontmoeten, en zullen zijn kids ook mijn lief leren kennen…
Wat een leuke vooruitzichten weer !

Zoveel lieve mensen...

...heb ik om me heen ! Deze week heb ik een groot aantal weer mogen ontmoeten. Zo leuk is dat, als je de mensen met wie je voornamelijk virtueel contact hebt, ook in real life tegenkomt. Er gaat tenslotte niets boven ‘live’ contact, elkaar in de ogen kunnen kijken en even heerlijk knuffelen !

Woensdag had ik een supergezellige #tweetup met een bijzondere en lieve vrouw. Een vrouw met wie ik al langere tijd mooie msn-gesprekken heb, die ik onlangs heb ontmoet en met wie het fijn kletsen is. Ze kwam bij me op bezoek, we hebben samen koffie gedronken en later geluncht, en heel fijn met elkaar gepraat. Zeker weten dat dat vervolgd gaat worden !

Gisteren ben ik naar een, door een andere lieve vriendin georganiseerd PolyamorieCafé geweest. Mijn mannen gingen deze keer niet met me mee, maar na een gezellig WhatsApp gesprekje, had ik ineens een date om samen met mijn supervrouw-twitter-gezellig-vriendin te gaan!  Leuk ! We spraken af eerst even een hapje te eten samen (het PolyCafé werd georganiseerd in een restaurant, dus dat kwam wel heel goed uit) en dat was een supergezellig dinertje. Heerlijk gegeten, enorm gelachen en natuurlijk uitgebreid bijgekletst. Zo vaak zien we elkaar niet, en in real life bijkletsen is veel leuker dan via WhatsApp of msn.

Het PolyamorieCafé was ontzettend druk bezocht, een hele grote groep mensen was aangeschoven om met elkaar van gedachten te wisselen over polyamorie en alles wat daarbij komt kijken. Zo’n avond voorziet dus duidelijk in een behoefte. Voordat we begonnen was er tijd voor koffie, en had ik het gevoel dat ik op een soort van poly-reünie was beland. Zo leuk om al die bekenden, waaronder mijn lotgenoot-en-nog-heel-veel-meer-vriendin, weer te zien. De begroetingen waren allerhartelijkst en alle knuffels en omhelzingen deden me zo goed !

Omdat de groep zo groot was, was de werkvorm iets anders dan anders. Na een centrale voorstelronde werd de groep deze keer, aan de hand van thema’s waar men over wilde praten, in kleinere groepen verdeeld, die met elkaar over dat thema gingen praten. Mij was de eer en het vertrouwen gegeven om als een soort van gespreksleider met één van deze groepen van gedachten te wisselen. Heel leuk om te doen, heel interessant om ieders verhalen en vragen te horen en heel fijn om zo over vaak gevoelige zaken, met mensen die elkaar begrijpen, te kunnen praten.

Na afloop was er natuurlijk nog tijd om gezellig na te borrelen. Daar houden wij erg van, dus ook dat onderdeel van de avond was erg leuk… Het was dus een erg gezellige en wederom leerzame avond. En heel gaaf om dat te delen met die leuke supervrouw uit de Randstad, die onverwacht met me mee was gegaan… Thanks meissie !

Zoveel lieve mensen om me heen… Diepe vriendschappen die al jaren en jaren bestaan, vriendschappen die recent zijn ontstaan, allemaal zo ontzettend mooi en waardevol… Ik ben er zo heel blij mee, geniet enorm van al die contacten, zowel virtueel als in real life. Al die warmte maakt me dankbaar, en alle liefdevolle aandacht raakt me soms heel diep.

Wow… zo blij met jullie allemaal !!