Een bewogen weekend

Niet helemaal zoals gepland....... Ik denk dat je mijn weekend zo wel zou mogen omschrijven.

Vrijdagavond was filmavond. Met mijn moeder lekker een avondje naar de film stond al langer op het programma. Ook mijn lief ging gezellig mee.
Op zaterdag mocht ik deelnemen aan een workshop. Samen met inspirerende mensen brainstormen over het onderwerp 'polyamorie' en dan met name over het uitdragen van het concept. Een werkelijk geweldige dag vol ontmoeting, herkenning, ideeën, enthousiasme en warmte.
's Avonds waren mijn lief en ik op een heel leuk feest van vrienden. Ik heb zowaar de dansvloer nog een hele poos onveilig gemaakt !

Maar op weg naar huis veranderde alles......
Een smsje van tweede, waarin hij meldde heel ziek te zijn. Hij was de hele dag al niet lekker, maar goed, dat kan wel eens natuurlijk. De toestand waarin we hem aantroffen toen we thuiskwamen was echter zorgwekkend. Hij was écht heel ziek.
Omdat hij diabetes heeft heb ik meteen bloed geprikt om zijn bloedsuikerspiegel te bepalen en schrok enorm van de uitslag, die was torenhoog. Ik heb direct het ziekenhuis gebeld voor advies en dat advies meteen opgevolgd. Maar het hielp allemaal niet, zijn bloedsuikerspiegel bleef stijgen, en hij werd steeds zieker. Weer gebeld, en de situatie omschreven aan de dienstdoende arts. Die sommeerde ons toen om direct naar het ziekenhuis te komen.

Alle rode stoplichten negerend (gelukkig is het nooit zo druk om drie uur 's nachts) zijn we in de hoogste versnelling naar het ziekenhuis gereden. Daar werden we met spoed naar een kamer gebracht en voor we het wisten had hij allerlei toeters en bellen om zich heen. Infuus hier, monitor daar, verpleegkundigen die heen en weer renden.
Ook daar werd bloed geprikt, om allerlei waardes te bepalen en toen de uitslag daarvan binnen was, werden we helemaal stil.....

Het zag er heel slecht uit. We hadden geen half uur later moeten zijn, want dan zou hij in coma zijn geraakt.
Eenmaal op de afdeling en weer met allerlei slangen en apparaten aan zijn bed gekluisterd, was er niet veel over van onze stoere puber. Er lag een doodziek vogeltje in dat bed, en wij zaten bij hem en voelden ons machteloos. We konden niets anders doen dan afwachten. Tweede sliep, werd goed in de gaten gehouden en na een gesprek met de arts zijn we maar naar huis gegaan om toch nog even een uurtje slaap mee te pikken en de andere kids te informeren.

Zo begon een zondag vol zorgen, heen en weer rijden naar het ziekenhuis en dingen regelen.
Je komt in één klap in een soort van overlevingsmodus terecht. Niet te veel nadenken maar gewoon gaan en zorgen dat alles thuis ook blijft lopen.
Op dit moment (maandagochtend vroeg) gaat het al wel weer wat beter met hem, maar we zijn er nog niet.
Het komt goed, dat is zeker, maar het zal nog wel even duren voor hij weer helemaal hersteld is.

Zoveel verschillende emoties in één weekend.......