Let love rule !

Vol afschuw lees ik het nieuwsbericht. Een jong stel is in elkaar geslagen, omdat ze openlijk voor hun liefde voor elkaar uitkwamen. Ze liepen hand in hand op straat.
Hè ??!!

Vol afschuw lees ik het nieuwsbericht nog eens. Een jong homo-stel is in elkaar geslagen, omdat ze openlijk voor hun liefde voor elkaar uitkwamen. Ze liepen hand in hand op straat.
Hè ??!!

Mijn afschuw wordt alleen maar groter. Waarom ??!! Met een steen in mijn maag lees ik het bericht nog een keer. Ik voel van alles. Onbegrip. Boosheid. Verontwaardiging. Ik ben geschokt. En verdrietig. En bang. Want dit zou ook mijn eigen zoon en zijn vriend kunnen overkomen.

Ik ben moeder van vier geweldige kids. Eén meid, en drie jongens. Twee zoons zijn hetero. Dochter is bi- en één zoon is homo-sexueel. Prachtig, die verscheidenheid. Ik ben enorm trots op alle vier. Hun geaardheid is nooit stof voor gesprek geweest. Waarom zou het ook ? Ze zijn wie ze zijn, en ze zijn alle vier hartstikke lief, mooi en leuk ! Ik zelf heb ook in een ‘afwijkende’ relatievorm geleefd, namelijk polyamorie. Destijds had ik een aantal jaren twee volwaardige liefdesrelaties tegelijkertijd, met instemming en medeweten van alle betrokkenen……

Een moeder maakt zich altijd zorgen, maar die om de niet-hetero kids zijn wat groter. Dochter heeft een vaste hetero-relatie, en zal dus niet zo’n gevaar lopen. Mijn zoon heeft al een aantal jaren een vriend. Ze wonen sinds een half jaar samen en hebben het heerlijk samen. Mijn hetero-kids lopen gewoon hand in hand met hun liefdes over straat. Mijn zoon en zijn vriend doen dat, voor zover ik weet, eigenlijk nooit. En dat vind ik erg verdrietig.

Bang om negatieve reacties op te roepen, laten ze het openlijk hand in hand lopen meestal voor wat het is. Laat staan dat ze elkaar in het openbaar een zoen even. Dat is toch verschrikkelijk !? Maar ik snap het wel. Kijk maar naar het nieuws. Homo-haat komt zo veel voor, met alle vreselijke gevolgen van dien.
Dat risico wil je niet lopen. Maar het is belachelijk dat je er rekening mee moet houden.

Vandaag stond Facebook vol met foto’s van mannen, en vrouwen, die bewust hand in hand lopen. Politici, artiesten, heel veel mensen plaatsten zo’n foto. Ik vind dat mooi.
Solidariteit tonen met de slachtoffers van zo’n verachtelijke daad is wel het minste wat we kunnen doen. En het kan nooit kwaad om massaal een statement te maken toch ?

De LGTB-gemeenschap heeft het moeilijk. Van alle kanten worden zij bekritiseerd om wie ze zijn en hoe ze willen leven. Waarom is het zo moeilijk om iedereen in zijn waarde te laten? Ik snap er echt helemaal geen snars van. Het maakt me boos en opstandig.

Laten we vooral niet vergeten dat het hier gewoon om mensen en om liefde gaat. En of dat nu liefde voor mannen of vrouwen, of allebei is, moet niets uitmaken. Of je nu hetero, homo, bi, pan, poly, transgender of wat dan ook bent. Je bent gewoon een mens. En jij als mens mag helemaal zelf weten hoe jij de liefde viert. Let love rule !!

Let love rule - Lenny Kravitz

Never a dull moment

En dan staat er zomaar ineens een ambulance voor je deur. Voor jou. Omdat je je zo beroerd voelt dat de huisartsenpost het nodig vindt die naar je toe te sturen. Heb ik weer. Zo blijven we wel lekker bezig…..

Voordat iemand schrikt; er is niets ernstigs. Mijn hart vond het nodig om ’s nachts veel te snel te gaan slaan. En niet even, maar urenlang. Geslapen heb ik daardoor amper, maar goed, dat gebeurt wel vaker. Op de normale tijd ben ik opgestaan, om te kunnen gaan werken. Toen ging het mis. Tjonge, wat werd ik beroerd. Misselijk, licht in mijn hoofd, draaierig. En het hield niet op. Het werd alleen maar erger. En dat hart maar ratelen…..

We hebben dus toch maar even met de huisartsenpost gebeld. En toen kwam die ambulance. We zeiden nog: ‘we komen zelf wel naar jullie toe’. Maar dat mocht niet. Al snel hoorden we sirenes. Jemig, dat was niet de bedoeling. Maar al snel bleek dat die niet bij ons moest zijn, hij ging de andere kant op. Pfffff, dat viel dan weer mee. Even later stond er een andere bij ons in de straat. Zo’n hele grote. De buurt zal wel gedacht hebben…..

Ik werd van top tot teen gecontroleerd. Hartfilmpje, bloeddruk, glucose, noem maar op. Gelukkig werd er niets ernstig gevonden. De verpleegkundigen zouden contact opnemen met mijn eigen huisarts, om het hele verhaal te vertellen, en ik zou zelf een afspraak met hem maken. Zo gezegd, zo gedaan. Intussen had ik me toch maar ziek gemeld. Ik was nog steeds hondsberoerd. 

De huisarts kon geen oorzaak aanwijzen. Ik heb sowieso een (onschuldige) hartritmestoornis, wellicht was het dat. Maar zó lang  had ik daar nog nooit last van gehad. Of misschien zat er ergens een infectie. Maar waar dan ? Tja, dat wist hij ook niet. In de praktijk is voor de zekerheid nog een hartfilmpje gemaakt. Dat zag er prima uit. Hartstikke fijn, maar we wisten nu nog niets.

Op advies van de arts wachten we even af. Als mijn hartslag maandag nog zo hoog is, krijg ik medicatie. Hij verwacht dat het vanzelf over gaat. Tot nu toe is dat nog niet het geval, maar ik voel me wel iets minder beroerd. Dat is al heel wat. Ik doe dus maar rustig aan vandaag en komend weekend. Dat kan nooit kwaad. Ik word enorm verwend door mijn liefvriendje. Ook niet verkeerd…… En wellicht kan ik dan maandag gewoon weer aan het werk.

Wat een consternatie. Het is erg fijn dat mijn klachten serieus werden genomen, maar ik vond het nogal een gedoe, met zo’n ambulance en zo. Maar goed. Er is niets schokkends aan de hand, en daar ben ik erg blij om. En ik ben toch al druk met allerlei onderzoeken bij diverse specialisten, dus dit kan daar makkelijk bij. We zouden ons eens gaan vervelen…… Never a dull moment ! Dat dan weer wel ! Grinnik……

Dag '16, hallo '17 !

En weer een jaar voorbij. Ze lijken steeds sneller te gaan. Komt dat omdat ik ouder word, en de tijd tegenwoordig haast lijkt te vliegen ? Het zou kunnen. 2016 is echt voorbij gevlogen. 2017 staat voor de deur en zoals altijd kijk ik dan even terug op het bijna voorbije jaar.

Een jaar dat, zeker gedurende de eerste helft, in het teken stond van herstellen. Het ziek zijn, en de grote operatie die ik in oktober 2015 onderging, heeft er aardig ingehakt. Dat herstel, dat een periode van minimaal een jaar zou duren,  heeft inderdaad zoveel tijd gekost. En de vermoeidheid is nog niet over. Het zou zo maar kunnen dat dat niet meer weggaat. Ach ja, moe ben ik altijd al. Dat beetje extra kan er best bij. Ik heb er mijn werktijden gelukkig op mogen aanpassen, en dan is het prima te doen. Volgende maand heb ik mijn volgende controle, en die zie ik met vertrouwen tegemoet.

Het was een druk jaar.  We hebben veel en hard gewerkt. Daarentegen zijn we ook twee keer in Spanje op vakantie geweest. Dat dan weer wel. Maar als je hard werkt, kan en mag dat ook. Natuurlijk hebben we ook afgelopen jaar weer enorm genoten van de Zwarte Cross. De kaarten voor volgend jaar zijn al weer binnen. Het is en blijft echt ons feestje. Net als carnaval trouwens. We zijn lid geworden van een carnavalsvereniging, dus voor ons zal carnaval komend jaar helemaal een groot feest zijn. Nu al zin !

Het was een jaar van verlies, wat veel impact had op onze familie. Het huis van mijn liefvriendje is eindelijk verkocht en we maken plannen voor óns huis. In het nieuwe jaar zal dat allemaal vorm gaan krijgen. Er zijn voorzichtige plannen voor vakanties, en natuurlijk voor samen leuke dingen doen. Daar beginnen we in januari al mee, als we mijn liefvriendjes verjaardag en ons jubileum vieren met een lang weekend vrij. Prima vooruitzicht !

Ook voor onze kids was het een druk jaar. Derde is uitgevlogen, en woont nu samen met zijn vriend. Ze hebben het samen prima voor elkaar. Tweede heeft een nieuwe baan,  wil weer gaan studeren en is happy met zijn vriendin. Jongste is begonnen op het MBO en weet zijn talenten goed in te zetten. Sinds kort heeft ook hij verkering, erg leuk. Voor oudste komt niet alles zomaar aanwaaien, maar ze doet het super goed, met wat hulp van ons en veel liefde en steun van haar vriend. (Bonus-)zoon (van liefvriendje) is door stage lang van huis, maar gelukkig spreken we hem vaak en is zijn vriendin geregeld bij ons. Fijn dat het met allemaal zo goed gaat. We zijn hartstikke trots op ons kroost en ‘aanhang’ !

2016 is bijna ten einde. Mijn contract is weer met een jaar verlengd, dus ook in 2017 kan ik fijn iedere dag naar mijn werk. Mijn liefvriendjes huidige opdracht loopt binnenkort af, maar zoals altijd komt er daarna weer een andere leuke uitdaging. We hopen dat al onze plannen gaan lukken. Dat we allemaal gezond blijven. Dat we, met elkaar en ons gezin, leuke dingen blijven doen. Dat het een jaar vol vriendschap zal zijn. Een jaar vol liefde.
Dat wens ik niet alleen voor ons, maar  voor iedereen. (En voor alle trouwe lezers natuurlijk, ik ben erg blij dat jullie er allemaal nog steeds zijn !)

Wie is de volgende ?

Als er binnenkort een prijs wordt uitgeloofd voor diegene die binnen een jaar de meeste medisch specialisten van verschillende disciplines heeft gezien, dan maak ik grote kans te winnen. Het is weer zo ver. Ik ben weer in de medische molen beland.

Deze keer mocht ik een bezoekje brengen aan de neuroloog. Al een poos heb ik vervelende klachten, waarvan de herkomst niet duidelijk is, en mijn huisarts stuurde me dus door. Omdat klachten op neurologisch gebied nu niet bepaald makkelijk in een hokje te plaatsen zijn, moet er verder onderzoek worden gedaan. Jaaaaa, daar gaan we weer.

We beginnen komend weekend al, met een MRI-scan van mijn hoofd. Ik mag er van uit gaan dat ik hersenen heb, maar ze willen die wel graag aan de binnenkant bekijken. Later volgt nog een neuro-psychologisch onderzoek. Ik ben er dus weer even zoet mee.

Op zich ben ik natuurlijk blij dat de arts mijn klachten serieus neemt en niet afdeed met; 'u moet het wat rustiger aan doen mevrouwtje' of 'u moet niet zo stressen'. Dat had natuurlijk ook gekund.
En ik ben ook wel blij dat ik helemaal wordt nagekeken, na de ervaring van vorig jaar. Toen had ik ook ineens 'iets'. Je kunt dingen tenslotte maar beter uitsluiten.

Door mijn klachten ben ik niet in mijn hum. Al sinds mijn operatie vorig jaar is ook de fibro luidkeels aanwezig, en de vermoeidheid en pijnklachten breken me aardig op. Tel die rare neurologische dingen er bij op, en je snapt dat ik niet mijn juichende zelf ben. Op mijn werk snappen ze dat, en ik heb mijn werktijden zo aan kunnen passen, dat het allemaal goed te doen is en ik toch mijn normale aantal uren kan werken. Super fijn !

Nu moet ik dus weer wachten. Wachten op uitslagen. Het zou echt van alles kunnen zijn, en ik ga zeker niet uit van iets ernstigs. Maar toch hoor ik af en toe heel zachtjes een stemmetje. Daar probeer ik niet naar te luisteren maar,  zoals dat gaat met die stemmetjes, het zeurt aardig door. Mijn nuchterheid wint het meestal en ik ben gelukkig chronisch oost-indisch doof. Maar toch.

Gezondheid. Als die gewoon goed is, sta je er niet bij stil. Als die niet goed is, of er ontstaan medische problemen, dan realiseer je je pas dat gezondheid je grootste goed is. Gelukkig kan er van alles worden gedaan om dat grootste goed te kunnen behouden. Vorige keer is dat ook gelukt, dus het zal nu ook wel loslopen. Wordt vervolgd.

Living the good life

We hebben het goed. Enorm goed. Nog steeds zijn we belachelijk happy met elkaar. Het samenwonen bevalt prima. Onze kids doen het allemaal super goed. We hebben het druk met werk, maar we vinden ons werk allebei heel erg leuk. We doen leuke dingen met familie en lieve vrienden, en ons huis wordt steeds meer ècht van ons. Hoe goed kun je het hebben ?!

Nou, zó goed dus ! En we genieten er mateloos van. Het is heerlijk om zo van het leven te kunnen genieten. En net als overal, is er bij ons ook wel eens iets, maar over het algemeen mogen we niet mopperen. Doen we dus ook niet. Helaas is gezondheid niet vanzelfsprekend in ons gezin, maar ook daarin vinden we allemaal onze weg. En dan nog..... het kan allemaal veel en veel erger, dus klagen is niet nodig. Hoe lastig het soms ook is, we blijven positief. Dat maakt het sowieso al een stuk makkelijker.

Gezellig samen er op uit, uit eten, ergens een drankje doen. We doen het graag. En regelmatig.....
Dat is onze manier van genieten, quality tijd met z'n tweeën. Maar ook samen met de kids. In de zomervakantie hebben we met jongste, en een vriend van hem, een erg gezellige week in Spanje doorgebracht. En deze week nog hebben we met mijn oudsten en hun aanhang fanatiek meegedaan met een popquiz. In de kroeg natuurlijk, dus met een lekker biertje er bij. Dat was zo leuk ! Gaan we vast vaker doen. Want we hebben er enorm van genoten.

Op dit moment kijken mijn liefvriendje en ik enorm uit naar het weekje weg dat we recent hebben geboekt. In november vliegen we samen naar Valencia. Heerlijk dat het kan, en dat de kids oud genoeg zijn om het, met achtervang, een paar dagen zonder ons te stellen. Dol op stedentrips als we zijn, verheugen we ons op struinen door een stad die we nog niet kennen. Op samen van alles ontdekken, lekker eten en relaxt er even tussen uit. Was het maar alvast zo ver !

Living the good life. Dat doen we, en we zijn er goed in. We werken er ook hard voor, en dat zorgt er voor dat we met een tevreden en voldaan gevoel mateloos kunnen genieten. Ik ben best wel trots op ons, dat we het zo goed voor elkaar hebben. Dat we ook enorm genieten van hele simpele, kleine dingen. Dat het goed gaat met de kids. Trots, en hartstikke blij. Genieten van alles wat er is...... dat kunnen wij !

Say Yes to Apartigheid !

Apartigheid, daar houd ik wel van. Het vorige weekend was er gelukkig vol van. Al op donderdag begon onze exodus naar de heilige weilanden. Voor de zesde keer waren we op de Zwarte Cross.
En wederom hadden we een paar fantastische dagen. 

Picture this: 20.000 mensen in tentjes en caravans op een grasveld. 220.000 feestvierende bezoekers in drie dagen. Meezingen met tribute-bands. Uit je bol gaan bij geweldige optredens. Dansen in modderplassen na een pittige onweersbui. Podia vol kadootjes. Rondvliegend bier. Zwaaien naar Tante Rikie. Ludiek (straat)theater. Dansjes doen en mensen daarin meekrijgen. Lawaai op de crossbaan. Gezellig kletsen bij de tent. Op zondag om 10 uur het eerste biertje in de kerk. En vooral genieten met een grote G.

Apartigheid. Dit jaar was het het thema, maar de apartigheid was niet groter of anders dan andere jaren. Gelukkig maar. Een Zwarte Cross zonder apartigheid, dat kan niet. Eén apartigheidje was wat anders, ik heb dit jaar zelf even op het podium gestaan. Ik werd gevraagd mee te doen met een spelletje, super grappig, maar helaas, ik kreeg de foute antwoorden voorgezegd en verloor dus. Ik kreeg wel een geweldige troostprijs, een heuse Nozem-sticker en een kus van de presentator (die Chuck heette, maar niet echt, onze favoriet op de Cross is, en ook de zanger van de Memphis Maniacs, maar om dat allemaal te snappen moet je er bij geweest zijn).

We waren in goed gezelschap. Met z’n zessen hebben we enorme lol gehad, maar het was ook geen enkel probleem om dingen apart te doen. Samen op stap, of lekker je eigen ding doen en aan het eind van de dag weer samen bij de tent en gezellig napraten. Top !

Zoals altijd hebben we ook nu de inwendige mens goed verzorgd. Biertjes en cocktails, Nozems en koffie, vette hap en vers fruit, gezonde ontbijtjes en late-night-snacks, simpel hollands en exotisch, er was keuze genoeg. Van uutsmieter tot roti en van broodje gezond tot broodje schoap, alles was even heerlijk. Je blijft eten…..

Het was een geweldig feest. Een lekkende tent en regelmatig lange wachtrijen deden daar geen enkele afbreuk aan. We hebben enorm gelachen, gezongen, gekletst en gedanst. En op maandagochtend hebben we moe maar voldaan ons tentje weer afgebroken en de heilige weilanden verlaten. 

Volgend jaar gaan we zeker weer. Sterker nog, we zijn al aan het aftellen ! Nog 345 dagen….. *grinnik*